Een kind, elf jaar

Niemand die haar beschermde

Opiniestuk Franky D'hauwer

Een meisje van elf. Geen nummer, geen dossier, maar een kind. Bang, verloren, beschadigd.

Ze werd opgenomen in een ziekenhuis omdat er nergens anders plaats was. Geen jeugdzorginstelling die haar kon opvangen, geen veilige plek waar iemand haar echt zag. Ze werd achtergelaten in een omgeving die allesbehalve geschikt was voor een kind.

En daar... werd ze verkracht.

Wat zeg je dan nog? Hoe rechtvaardig je dit? Wie neemt verantwoordelijkheid? Hoeveel kinderen moeten nog kapotgemaakt worden voordat we dit eindelijk als een collectief falen erkennen?

We leven in een samenleving die op papier zegt dat elk kind telt, dat kwetsbaren beschermd worden. Maar in de praktijk laten we hen keer op keer vallen. Dit meisje had hulp nodig. Bescherming. Liefde. Geen ziekenhuisbed tussen volwassenen, geen nachten vol angst, geen geweld dat haar jeugd voorgoed zou verwoesten.

Dit is geen geïsoleerd voorval. Het is de zoveelste wonde die blootlegt wat al te lang verborgen bleef: dat ons systeem niet gebouwd is op zorg, maar op tekorten, wachtlijsten en wegkijken. Dat kinderen als dit meisje niet zelden terechtkomen op plekken die nooit voor hen bedoeld waren, omdat niemand weet waarheen met hun pijn.

En het meest schrijnende?

Haar stem is er niet. Ze moet haar schaamte dragen in stilte, terwijl de wereld alweer doorgaat.

Maar wij mogen niet zwijgen.

Er moet een grens zijn. Een collectieve schreeuw: tot hier en niet verder. Dit mag niet het verhaal zijn van nog een kind. Geen enkel meisje van elf jaar mag dit meemaken. Geen kind mag zich verloren, ongezien of onbeschermd voelen.

Laten we haar naam nooit kennen, uit respect. Maar laat haar verhaal ons wakker schudden. Laat haar niet voor niets geleden hebben. Laat haar niet verdwijnen in de stilte waarin we haar hebben achtergelaten. Wij dragen mee verantwoordelijkheid.

En als wij vandaag niet opstaan voor haar, als wij zwijgen waar geroepen moet worden,
wie zijn we dan nog?

Franky D'hauwer

TERUG