Operatie Kelk

Een mokerslag en een gemiste kans

Opiniestuk Franky D'hauwer

Na vijftien jaar onderzoek in de zaak 'Operatie Kelk' heeft de Brusselse raadkamer in april 2025 beslist: er komt geen proces. Geen enkel. Geen enkele dader of verantwoordelijke zal zich moeten verantwoorden tegenover zijn slachtoffers. De opsomming van redenen klinkt als een bureaucratische grafrede: de verdachten zijn overleden, de feiten zijn verjaard of ze zijn al veroordeeld in andere dossiers. Wat overblijft is leegte. En ongeloof. En boosheid.

Als overlever, als mens, als lotgenoot - maar ook als map 61 in dit dossier - voel ik mij leeg en triest. Niet alleen voor mezelf, maar voor al mijn mede-overlevers. Voor al diegenen die hun moed bijeenraapten om te spreken, te getuigen, hun pijn en trauma's bloot te leggen. In de hoop dat het recht zou volgen. In de hoop dat wie hun kindertijd verwoestte, ter verantwoording zou worden geroepen.

Wat zegt het over een samenleving dat net deze mensen vandaag moeten horen dat hun lijden juridisch gezien niet meer telt? Dat er "erkenning" is, maar zonder gevolgen? De Kerk spreekt woorden van vergeving, van vergiffenis – maar zelden tot nooit tot de slachtoffers. En Justitie, onze rechtstaat, die kiest voor administratieve afhandeling en zwijgen.

We zouden het bijna vergeten, maar Operatie Kelk was de grootste gerechtelijke actie ooit in ons land tegen seksueel geweld binnen de Kerk. In 2010 werden tientallen gebouwen van bisdommen en kerkelijke instellingen tegelijk binnengevallen. Symbolisch was het krachtig, historisch zelfs. Maar symboliek volstaat niet. Vijftien jaar later rest er niets dan stof in oude dossiers.

Voor ons, overlevers, voelt de beslissing als een mokerslag. Een klap in het gezicht van iedereen die ooit zijn of haar kindertijd zag vertrappeld door mensen die net veiligheid en zorg moesten bieden. Een klap voor iedereen die zijn stem gevonden heeft - soms na decennia zwijgen - en nu merkt dat die stem juridisch niet gehoord wordt.

Maar net daarom mogen we ons niet laten breken. Wij zijn sterker dan de structuren die ons destijds deden zwijgen. Wij hebben onze stem gevonden. En onze stem is verbonden met die van anderen. In de schaduw van deze gerechtelijke afwijzing groeit iets dat veel sterker is dan justitiële erkenning: verbondenheid, lotgenotencontact, en een gedeelde strijd voor een samenleving waarin slachtoffers wél worden gehoord.

Met de organisatie SAMEN overLEVEN bouwen we aan een gemeenschap van overlevers. We organiseren ontmoetingen, schrijven verhalen neer, geven ruimte aan heling. De gerechtigheid die we niet kregen in de rechtbank, zoeken en vinden we in elkaar. In openheid. In moed. In zachte volharding.

We blijven spreken. We blijven zichtbaar. Want alleen wie zichtbaar is, kan niet meer worden genegeerd.

Franky D'hauwer

TERUG